بهزاد حیدری / پرهام تقی اف / شیرین صمدیان

معماری خانه رفیعیان ، استودیو معماری و طراحی پرگار

توسط تحریریه خط معماری · منتشر شده دی ۲۶, ۱۴۰۳ · بروزرسانی شده دی ۲۳, ۱۴۰۳

معماری خانه رفیعیان

معماری: استودیو معماری و طراحی پرگار

عکاس: پرهام تقی اف

معماران اصلی: بهزاد حیدری، شیرین صمدیان

تیم طراحی: لیلا عزیزی، میلاد حسن زاده

تصویرسازی: امید مجد طاهری

مدل فیزیکی: پریا بنابهبهانی

ارائه: مریم عقبایی، نیکی حداد رضوی، فرناز اجلالی، رضوان مهتدی

تیم سازنده: فرهان رفیعیان

مهندس سازه: سیاوش صدیقی، محمد کلانکی

مشاور مکانیک: محسن محمودی

مشاور برق: برنامه علیرضا فرجی

مساحت: ۴۶۹ متر مربع

سال: ۱۴۰۳

شرح پروژه از زبان معمار

«خانه رفیعیان» نمونه ای از رابطه پیچیده بین فضاهای داخلی و خارجی است و این پرسش قابل تامل را مطرح می کند: مرز بیرون و درون کجاست؟ این موضوع مدت‌ هاست که معماران را مجذوب خود کرده است، زیرا آنها چگونگی انتقال و تعامل فضاها را بررسی می‌کنند، از تجربه اولیه تماشای باران از درون غار گرفته تا اتصال شفاف ویلای شیشه‌ای جانسون به فضای باز.

معماری ساختمان مسکونی رفیعیان این ارتباط را دوباره تفسیر می‌کند و آن را از یک گفت‌وگو به یک مونولوگ تبدیل می‌کند که در آن خاطرات شکل‌گرفته از حضور در هر درگاهی که فضاهای بیرونی و داخلی به هم می‌رسند حفظ می‌شود. این مفهوم به «حضور» و ماهیت زمانی آن وابسته است – ماهیت گریزان «اکنون» که به محض ظهور ناپدید می‌شود. معماران با کاوش در این زمانمندی، چرخه ای را در تجربیات فضایی شناسایی کردند: «بودن»، «گذر» و «رسیدن». در این چارچوب، «بودن» و «رسیدن» «مکان‌های» معماری هستند، در حالی که «گذر» فضای انتقالی بین آن‌ها را مجسم می‌کند.

در خانه رفیعیان حرکت بین فضای بیرونی و درونی دیالوگی پویایی ایجاد می کند که در عین ثبت خاطرات، آنها را از هم جدا می کند. این گذرگاه انتقالی تجربیات حسی متفاوتی را به تصویر می‌کشد – بارندگی، نور خورشید، سایه‌ها و حتی بارش برف – که هر لحظه حس حضور منحصر به فردی را القا می‌کند.

یکی از جنبه های اصلی طراحی، آرایش فضایی است. دو ساختمان در کنار هم ایستاده اند که در ارتفاعات مختلف قرار گرفته اند و با پل های شیشه ای که نمادی از ایده «گذر» هستند به هم متصل شده اند. پنجره های شیشه ای که هر ساختمان را پوشانده اند، تصاویر ساکنین را منعکس می کنند و حس حضور و ارتباط بصری بین “بودن” و “رسیدن” را تقویت می کنند. این پل‌های شیشه‌ای مرکزی، که هر دو طرف خانه را به هم متصل می‌کنند، یک گذرگاه آرام و پیوسته ایجاد می‌کنند که نگاه‌های اجمالی به بیرون را در یک توالی داخلی فرا می‌خواند.

ترکیب فضایی خانه رفیعیان به همان اندازه متفکرانه است. طبقه همکف در ساختار بزرگتر شامل اتاق نشیمن، آشپزخانه و راه پله است، در حالی که ساختار کوچکتر میزبان اتاق ناهار خوری، فضای تلویزیون و اتاق مهمان است. طبقه اول ساختار بزرگتر دارای اتاق خواب ها و یک اتاق نشیمن کوچک است و اتاق خواب اصلی در سمت کوچکتر قرار دارد. طبقه پایین به یک سالن استراحت اختصاص داده شده است که به یک گودال باغ شمالی باز می شود، با فضاهای اضافی برای ذخیره سازی، پارکینگ و فضاهای کاربردی.

خانه رفیعیان فراتر از ساختار ویلایی خود، با گنجاندن خاطرات در فضاهای خود، جوهر یک خانه را به تصویر می کشد. هر عنصر معماری – از انعکاس شیشه‌ای گرفته تا فضاهای انتقالی – برای ثبت لحظات در خدمت است و خانه را به ظرفی برای حضور و نوستالژی تبدیل می‌کند. از طریق این طرح، معماران به طور موثر فلسفه ای را در خود جای داده اند که در آن هر گذرگاه، هر پنجره و هر پل به عنوان آستانه های شفاف عمل می کند و حضور دائمی ساکنان خود را حتی در غیاب آنها یادآوری می کند. این رویکرد خانه رفیعیان را با کیفیتی جاودانه آغشته می‌کند و لایه‌هایی از حافظه را منعکس می‌کند که یک ساختمان صرف را به خانه تبدیل می‌کند.

در ادامه خط معمار شما را به دیدن سایر تصاویر دعوت می نماید.