تصاویری از خانه ای که از دست می رود!

ما همه از دیدن مناظر زیبا، آسمان آبی، جنگل‌های سرسبز، نهرهای پرآب و هزاران چشم انداز مسحور کننده‌ی دیگر، غرق لذت و شادمانی می‌شویم. اما آیا می‌دانید که این مناظر، تنها بخشی از چشم‌اندازهای سیاره‌ی ما هستند؟ اغلب ما از دیدن روی تاریک این سیاره اجتناب می‌کنیم. بسیاری از ما نمی‌خواهیم با نتایج شوم عملکردهای خود روبرو شویم. اما اگر مراقب نباشیم، روزی در سوگ آن چیزی خواهیم نشست که امروز عامدانه از توجه به آن غفلت ورزیدیم.

زمین روزگاری سیاره‌ای زیبا بود،ردّی از این زیبایی را هنوز هم می‌توان در گوشه و کنار آن مشاهده کرد. زیبایی دلفریب که بیننده را اسیر خود کرده و او را در جادوی انکارناپذیر خود غرق می‌کند. مناظری که گویی بهشتی زمینی را به تصویر کشیده‌اند.

امکان ندارد یکی از این چشم‌اندازهای مسحور کننده را ببینید و حسرت حضور در آن مکان را در قلب خود حس نکنید. اما ای کاش همه جای کره‌ی زیبا و دوست داشتنی‌مان، غرق در این زیبایی‌های چشم‌نواز بود. اما از زمانی که بشر با اشتیاقی سیری‌ناپذیر برای پیشرفت و آزمودن قلمروهای جدید قدم به این سیاره گذارد، همه چیز تغییر یافت. هر روز زخمی تازه به پیکر این سکونت‌گاه دوست‌داشتنی وارد آمد.

حالا ما مانده‌ایم و یک دنیا حسرت و افسوس. گاهی با خود می‌گوییم که ای کاش همه‌ی رودخانه‌ها همچون بلور، شفاف و زلال بودند؛ ای کاش جنگل‌های‌مان لبریز از آواهای دلنشین ساکنان ریز و درشت خود بودند، غرق در سبزی باطراوتی که همچون دستی شفا‌بخش، آلام و دردها را از وجودمان می‌زدود. ای کاشه پهنه‌ی دریاها و اقیانوس‌ها، هنوز هم خانه‌ای امن برای ساکنانی بودند که درآن  وسعت بی‌انتها غوطه ورند. آسمان‌مان آبی بود، به دور از غبار آلودگی و هزاران ای کاش دیگر که مدام در ذهن‌، مرورشان می‌کنیم.

تصاویری که در ادامه برای شما عزیزان گردآوری کردیم، شاید تلخ باشند و شاید غم‌انگیز؛ اما قطعاً حقایق ناخوشایند دنیای امروز را هر چند در قابی از درد و ناخشنودی، بازتاب می‌دهند. بی‌شک با دیدن این تصاویر، بوی خوش گل‌ها را به یاد نخواهید آورد؛ به جایش بوی تعفن فاضلاب‌های مسموم و شیمیایی را حس می‌کنید که هوا را  آلوده و آب‌های‌مان را سمی کرده‌اند. زلال آبی دریایی در کار نیست؛ به جایش زباله‌هایی را می‌بینید که این سو و آن سو سرگردانند. و موجوداتی بی‌پناه، قربانیان خاموش جنایت‌های ما؛ گناه آنها چیست که باید تاوان حرص و طمع پایان‌ناپذیر ما را بپردازند؟ آنها به اشک‌های حسرت ما نیازی ندارند. تلاش کافی نیست؛ جهان امروز بیش از هر زمان دیگری، نیازمند موفقیت است. موفقیت در سیاست‌هایی که تا دیر نشده، جلوی تخریب و ویرانی بیشتر را بگیرند.