آجر / طراحی داخلی هتل / طراحی نما / علی سوداگران / محمد امین نجابت / نازنین کازرونیان

طراحی بوتیک هتل سنگِ سیاه ، علی سوداگران، نازنین کازرونیان

توسط مینا مقدم · منتشر شده آبان ۱۰, ۱۳۹۹ · بروزرسانی شده آبان ۱۰, ۱۳۹۹

استفاده از آجر در طراحی بوتیک هتل

معماران مسئول: علی سوداگران، نازنین کازرونیان، محمد امین نجابت

موقعیت: ایران، شیراز

تیم طراحی: محمدامین شاهوار، حنیف حق طلب، سلمان شورانگیز، شقایق نجاتی، نوشین حیدرجان، محبوبه کوهپایه، صدف اردوبادی، طناز فرهمندفر، سوگل سلیمانی، پگاه اسماعیل نژاد

مساحت: ۱۲۸۰ مترمربع

تأسیسات مکانیک: مهدی علویان

گرافیست: سمانه متقی پیشه

سرپرست پروژه: ابراهیم مظفریان، سلمان رستمی، حسن ظریفکار

عکاس: نوید عطروش، آرش اختران، علی سوداگران

سال: ۱۳۹۹

شرح پروژه

پروژه حاضر با عنوان طراحی بوتیک هتل سنگِ سیاه شامل ایجاد یک اقامتگاه سنتی در بافت تاریخی محله ی سنگِ سیاه در استان شیراز، در همسایگی پنج بنای ثبت شده از دوره های تاریخی ایلخانی، زندیه، قاجاریه و پهلوی طبق مجوزها و ضوابط سازمان میراث فرهنگی و گردشگری تعریف شد. در سال های اخیر، پروژه های بازسازی بر اساس استراژی تخریب و و تجمیع توسعه یافته اند، که با حذف سازه ها و معابر دانه ریز و تعریف پروژه های بزرگ و ساخت خیابان ها، به تدریج نسبت وُید و حجم، سیستم هندسی و ارتباطی معابر و ساختار بخش قابل توجهی از بافت تاریخی را از بین می برند.

این پروژه تلاشی است در راستای تجربه ی بازسازی و فراهم ساختن راهی برای گسترش آن در بافتی تاریخی، به گونه ای که ساختار اجتماعی و فرهنگی را تغییر داده و مولد یک زندگی جدید باشد. اما مشکل اصلی در بازسازی بافت های تاریخی از این قبیل مقابله با الگوهای شبه تاریخی مورد نظر سازمان تصمیم گیرنده است که با رمزهایی مشخص و تزئيناتي آشنا به دنبال اعتبار بخشيدن به یک بنايي معاصر و ساخت بدلي از روی اصل هستند.

طراحان به جای تجمیع پلاک های شهری و تعریف یک حجم در مقیاس بزرگ، پیش بینی الحاق کردن ساختمان ها را اندیشیدند و علی رقم محدودیت های منابع مالی و عدم امکان تملک یکباره، طراحی را با یک هسته اولیه آغاز کردند و گسترش آن را به پلاک های مجاور و در نهایت گسترش آن به بافت را پیش بینی کردند. در طول ساخت هسته اولیه، دو پلاک شهری مجاور بر اساس پیش بینی های اولیه تملک شد، که در حال حاضر در دست ساخت است و چندین طرح شهری دیگر در مرحله تملک و ساخت هستند.

تصمیم گیری در مورد الحاق به جای تجمیع باعث می شود که پروژه برای همیشه زنده بماند، ساختارهای ریز دانه برای عملکردهای مختلف با موقعیت و نسبت های مشابه به حجم های بزرگتر متصل می شوند و معابر در سطوح مختلف شبکه ارتباطی خارجی را در داخل تولید کرده و زندگی را در اين بستر تاريخي به جریان می اندازد. گسترش زندگی از بلوک به بلوک پیشنهادی برای احیای زمینه های تاریخی است ، اما همیشه به واسطه ی تمایل داشتن به پنهان ماندن و گسترش، ناتمام خواهد ماند.

اکنون در ادامه خط معمار شما را به دیدن سایر تصاویر دعوت می نماید.