معماری ساختمان اداری تجاری سعادت آباد

عنوان پروژه: ساختمان اداری تجاری سعادت آباد

آدرس: بلوار سعادت آباد ،کوچه ۳۵ ام

شرکت مشاوره: Lp2 Architecture Studio

معماران مسئول: محسن کاظمیان فرد

تیم طراحی: پریما جهانگرد ، شادی فرخی

تاریخ شروع و اتمام اجرا: 1392-1394

مساحت زمین: 250 متر مربع

مساحت ساخته شده: 1300 متر مربع
مشاوره سازه: مهندس مرآتی

تاسیسات مکانیکی: حسین سلیمان پور

تاسیسات الکتریکی: میثم سمیعی 

مدیر اجرایی پروزه:  امیر حسین مالکی

تیم اجرائی پروژه: محمد شهیدی ،پرهام تیموری

تصویرساری سه بعدی: مونا رضوی

عکاس: پرهام تقی اف، پویه نوریان 

کارفرما: علی مالکی

جایزه: رتبه سوم به طور مشترک در جایزه معمار، بخش ساختمان های عمومی، ۱۳۹۴

پروژه تجاری اداری سعادت آباد در زمینی به مساحت ۲۵۰ متر مربع دارای دو بر شمالی و جنوبی در کنار بلوار سعادت آباد واقع شده است. ساختمان با زیر بنای ۱۳۰۰ متر مربع دارای یک واحد تجاری ،پنج واحد اداری در پنج طبقه ، یک طبقه پارکینگ و یک طبقه انبار می باشد.

دیالیکتیک درون و بیرون

شهر آشفته و نابسامان امروز تهران، که بخشی در فرسودگی روزگار دور خویش و بخشی در سوداگری این روزها چهره خود را مخدوش و مشوش می بیند، آینه ای شده است برای مردمانی که چیزی را از شهر طلب می کنند که او سال هاست آن را به فراموشی سپرده است. مفهومی به نام کیفیت. کیفیت را از آن دسته مفاهیم تکوینی می توان دانست که در طول زمان و در بستر ارتباطی که یک بنا با مخاطبانش برقرار می کند می توان سنجید. مخاطبانی در گستره وسیع شهر تا فرد.  هر بنای معماری دارای دو وجه وجودی است، بیرون و درون. بخشی از وظیفه ای که معماری بر عهده دارد تنظیم و شکل دهی به رابطه ای است که میان درون و بیرون برقرار می‌گردد. بیرون یک بنای معماری بخشی از داخل بنا را همواره تحت تأثیر خود قرار می دهد و درون و صورت هر پروژه نیز بخشی از شهر را شکل می دهد.  رابطه ای دو سویه و مدام که هر کدام بخشی از وجود دیگری است. ساختمان سعادت آباد درون و بیرون بنا را بگونه ای شکل می دهد که توأمان بیرون و درون بر هم تأثیر گذاشته و از هم تأثر بپذیرند. بعبارت بهتر این پروژه این رابطه را از سطح گفتمان روزمره ساختمان و شهر فراتر برده و آن را به دیالیکتیکی میان درون و بیرون تبدیل می کند. دیالکتیکی در جهت تکوین مفهوم کیفیت در شهر و بنا.

تعریف کیفیت در این پروژه در شکل رابطه دو سویه ایست که میان بیرون و درون بنا برقرار شده است. شهر شلوغ و آشفته همراه با صلبیت و سختی ساختمان‌ها در برابرش از یک سو و از سویی دیگر کیفیت فضای داخل برای کاربران فضا، در بستری از گفتمان مبتنی بر آرامش و پویایی، بر هم منطبق شده است تا کیفیتی نه یک سویه که چند سویه را در درون و بیرون تولید کند. آرام کردن بدنه شهری و در عین حال تنوع بخشیدن به آن و افزایش کیفیت فضای داخلی ایده های شکل دهنده ی هر ­­دو جبهه ساختمان هستند .این ایده ها در هر دو سو برای کاربر، شهر و شهروند تعریف می شوند و نمای ساختمان را به  نمایی پویا و منسجم تبدیل می کند.

در جبهه جنوبی ساختمان، آفتاب تیز با لوورهای عمودی شکسته شده است و بازی سایه و نور در فضا، هم از تندی آفتاب در ساعات کار می کاهد و هم فضای داخل را به فضایی دلپذیرو متنوع برای کاربران تبدیل می کند. لوورهای عمودی در نمای جنوبی سرتاسر بنا را چون یک کلّ یکپارچه به هم دوخته‌اند و آنچه جزئیات غیر ضروری ساختمان از زاویه دید اصلی در بلوار سعادت آباد است را از دید افرادی که در پارکی که در مقابل پروژه قرار گرفته است پنهان می‌کنند. این پارک بخشی از ایده شکل گیری نمای جنوبی پروژه را بوجود می آورد. آن چه زیباست می باید از دو طرف زیبا دیده شود. ساختمان از داخل با فرو رفتن در خود دریچه هایی را به سمت این پارک می گشاید که کاربران در هنگام کار منظره پارک را از دست نداده و از ان سو افراد داخل پارک هم آنچه از ساختمان می بینند نمایی آرام و یکدست باشد. کیفیتی که آرامش را در درون و بیرون معماری به یک میزان تسری می دهد.

  نمای ساختمان نسبت به افرادی که به آن نزدیک می شوند بی تفاوت نبوده و در هر قدم به سویش بخشی از جزئیات خود را بر آنها آشکار می‌کند. فرم و نوع نماسازی پروژه در قسمت جنوبی باعث می شود ساختمان از زاویه های مختلف به شکل های متنوع دیده شود .زمانی که از بلوار سعادت آباد به بنا نگاه می کنیم فرمی بسته با چهار پنجره عریض به سمت پارک خواهیم دید و هرچه به مقابل نمای جنوب نزدیک می شویم بازشوهای دیگری نمایان می شوند و زمانی که به سمت دیگرمی رویم باز هم بنا بسته تر می شود و خط آسمان شکسته آن جلب توجه می کند.این تنوع شکلی از دیدهای مختلف به بدنه شهری پویایی می بخشد.

نمای شمالی ساختمان، گاه چشمان خود را بر هیاهوی شهر می بندد و ساختمان را در پشت صفحه‌ای از سکوت محافظت می کند و گاه با نیم نگاهی و یا نگاهی شهر را از پشت مردمکان چوبیش نگاه می کند. صفحه های چوبی نمای شمالی را می توان گفتمان کاربر با شهر دانست. این صفحات نسبت به نیاز کاربران نما را دستخوش تغییر می کنند. تغییری که هزاران شکل فرمی را به نمای شمالی می‌بخشد و آنرا به موجودی تأثیر پذیرنده از درون و بیرون تبدیل می کند. نمای شمالی نیز با مدولاسیونی مشابه نمای جنوبی طراحی شده است.این مدولاسیون تمام سطح نما را پوشانده و به نما بافت آرامی می دهد .این بافت باعث یکپارچگی ساختمان می شود و مانند نمای جنوبی جزئیات غیر ضروری را از دید شهر مخفی می کند.بافت نما در قسمت هایی که مقابل بازشو ها قرار می گیرد متحرک می شود و در سه زاویه ۰ ، ۴۵ و ۹۰ درجه می چرخد. با باز و بسته کردن لوورهای متحرک می توان میزان روشنایی طبیعی فضا را کنترل کرد و همچنین حریم خصوصی فضا نسبت به ساختمان مقابل نیز قابل کنترل خواهد بود.

پویایی و آرامش در فضا، کیفیت هایی است که در دیالکتیک درون و بیرون این بنا بوجود می آید. این کیفیت ها همان میزان که در درون بدست می آید در بیرون نیز قابل مشاهده و دست یافتنی است. آرامشی که بواسطه وجود لوورهای عمودی و پنهان شدن جزئیات غیر ضروری در ساختمان در بدنه آشفته و مغشوش شهری پدید می آید در داخل نیز با باز شدن دریچه هایی به سمت فضای سبز و یا بسته شدن دریچه هایی به روی چشم های مزاحم در دو جبهه نما ما به ازا پیدا می کند. کیفیت پویایی در درون این پروژه با طراحی انعطاف پذیر پوسته های بیرونی به منظور کنترل نور و دید و همچنین ایجاد پلان های منعطف محقق شده است و در بیرون با تغییر نمای ساختمان با جابجایی مکان مخاطب و تنوع فرمی نمای شمالی، کیفیات دیالیکتیکی را در ساختمان پدید می آورند که توأمان درون و بیرون پروژه را شکل می دهد و آنرا به بستری برای ارتباط مخاطب با شهر و بنا تبدیل می کند.

استودیو معماری سفید

تحریریه خط معمار

منبع: caoi.ir