معماری خانه‌ ی آگنج ، محمد وارسته، رزا تبادار

معماران: محمد وارسته، رزا تبادار

موقعیت: ایران، فارس

تیم طراحي : فاطمه هاشمی، ندا علی‌ زاده

مجريان اصلي : سید حسین آگنج

سازه (اسکالت بتنی): وحیدرضا رحیمی

گرافیک: احسان خرسندی

عکاس: آرش خواجه اختران

مساحت زیربنا: ۶۵۰ مترمربع

مساحت زمین : ۳۵۰۰ مترمربع

سال شروع و خاتمه‌ اجرا: ۱۳۹۹-۱۴۰۲

شرح پروژه معماری خانه‌ ی آگنج از زبان معمار

خانه‌ ی آگنج رو به آبشار، داستان بوجود آوردن ریتم و آهنگ در بستری نا‌هماهنگ و شلوغ بود، داستان طراحی یک خانه برای یک خانواده معاصر اما با ساختار سنتی، در محیطی که نوسازی‌ های نامناسب هویت خانه را به فراموشی سپرده است. خانه‌ ی آجری آگنج در زمینی شیب‌دار  به مساحت ۹۰۰ مترمربع در هم‌ جواری با آبشار شهر استهبان قرار دارد. در بافت و راسته موجود با دانه‌ های بی‌هویت بسیاری که هیچ‌ گونه هویتی از لحاظ شهری و معماری نداشتند مواجه بودیم. هویت گم شده‌ ‎‌ی معماری استهبان را  در لایه‌ های تاریخی معدود باقی مانده در جداره‌ های خسته شهر جستجو کردیم تا قبای ساختمان خود کنیم. از دیر باز مبنای ظاهری این شهر با پوششی چون آجر رفاقتی جدا ناشدنی داشته است.

موضوع اصلی در پی پاسخ به مساله‌ ی دخیل کردن راز و رمزهای نهفته تاریخی برای بازگو کردن روایتی نو بود و از سویی یافتن راه حلی برای چگونگی ارتباط مستقیم / غیرمستقیم فضای خانه با معبر، محیط آبشار  و پارک عمومی و شلوغ بود. در ابتدا یک توده‌ ی آجری یکپارچه را بر روی توپوگرافی سایت لحاظ کردیم که مفاهیم بررسی شده پروژه به روش کاستن  بروز کنند. حجم را بر سطح قرار دادیم و مسیر عبور ( کوچه ) را از زیر توده ی خود موازی مسیر آبشار و به سمت باغ عبور داریم. این کوچه داخلی خط اتصال بیرون به درون را شکل داد و مسیری برای دسترسی‌ ها به بخش‌ های خصوصی و عمومی شکل گرفت. در طراحی حجم اصلی خانه در صدد بوجود آمدن ارتباطی ظریف میان درون گرایی و برون گرایی بودیم. هسته‌ی خود را به لحاظ کارکرد به تقسیمی چون صلب و نیمه‌صلب – شفاف و نیمه‌شفاف تبدیل کردیم. توده‌ی تقسیم شده‌ی خود را به آجر زدودیم،  آجری که در هر مکان به فراخور موقعیت و شکل هندسی ساختمان شکلی نو به خود گرفت.

ایجاد فضاهای شاه‌ نشین در مجاورت فضای سبز و رو به آبشار وترکیب با فضاهای نیمه‌باز در سطوح مختلف و مرتبط با هم دلیل بوجود آوردن مناظره داخلی و برقراری ارتباط فضایی غیر مستقیم با آبشار از جمله اتفاقات مراحل طراحی بود. چرخش تراس و حائل شده بر ساختمان نقطه‌ی عطف این خانه برای ما بود، به نوعی تجربه‌ی حضور در میانه‌ی آبشار و آسمان را برای ساکنین امکان پذیر کرد، فضایی خصوصی و بدون مشرف با وجود حظی بصری از محیط پیرامون خود. با چرخاندن بازشوها به سمت چشم اندازی سبزتر و در ضلع شرقی رو به آبشار امکان ایجاد بهره بردن از جریان زندگی متکی بر اصواتی چون صدای طبیعت و آب را فراهم کردیم و مجددا ارتباطی ظریف میان درون و برون بوجود آمد و مولد زندگی‌ای دوباره شد و در نهایت تبدیل به نمایی قابل لمس برای مخاطبین در عین قرار گیری در میان بافت آشفته‌ی این محور شد. برای داشتن خانه، بنایی در تعامل و گفتگو با بافت، جهت دستیابی به نیازهای خود و حفظ تناسبات در رفاقت با بستر، جهت ایجاد تعلق خاطر و تجمیع خاطرات تاریخی شهر طراحی کردیم.

در ادامه خط معمار شما را به دیدن سایر تصاویر دعوت می نماید.

پلان ها، دیاگرام، سکشن و غیره.

تحریریه خط معمار

منبع: اقتباسی از دانشنامه هنرمعماری