استفاده از آجر قرمز در نمای ساختمان مجمومه فرهنگی هنری

معماری و بازسازی مجموعه فرهنگی هنری و موزی Steel

این پروژه با اختلاف نظر بین ذینفعان پروژه و SSAD Studio در مورد انتخاب سایت و نامگذاری، یک موقعیت اولیه آغاز شد. ذینفعان معمولاً درک مغرضانه ای از همزمانی موزه های هنری با روندهای جدید دارند و همزمان به تکرار بیش از حد پیشوندها و پسوندها برای روشن شدن وابستگی آنها یا نمادی از ویژگی های معتبر آنها عادت دارند. موزه های هنری اغلب به عنوان طلسم مناطق توسعه یا سلاح هایی برای اصیل سازی شهری در نظر گرفته می شوند، اما به نظر می رسد مانند هیولاهای بیگانه ای هستند و مردم هیچ ایده ای در مورد نحوه برخورد با آنها ندارند و بیشتر آنها در بیابان برای توسعه “رها شده اند”. موزه‌ های هنری علاوه بر اینکه مورد توجه قرار می‌ گیرند، ارتباط خود را با بافت تاریخی قطع کرده و به ابزاری برای توسعه شهری تبدیل شده اند.

استفاده از آجر قرمز در نمای ساختمان فرهنگی هنری

شرح پروژه: 

پروژه آجر قرمز در نمای ساختمان فرهنگی هنری مجمومه فرهنگی هنری طراحی شده توسط استودیو SSAD به رهبری لیانگ چن و وانگ شیشو در ژانویه ۲۰۲۲ تکمیل و مورد استفاده قرار گرفته است. پروژه در خیابان شماره ۳، واقع در شهر انشان هویینگ، استان لیائونینگ می باشد. این ساختمان از آبان ماه سال ۱۳۶۲ احداث و در مهرماه ۱۳۶۴ تکمیل و به بهره برداری رسید و دارای ۷۳۰ صندلی و مساحتی در حدود ۲۴۰۰ متر مربع می باشد.

مساحت کل بنا ۱۰۵۰ متر مربع و مساحت ساختمان بازسازی شده ۲۱۳۰ متر مربع است. در کل پروژه از آجر قرمز در نمای ساختمان فرهنگی هنری استفاده کرده است. فضاهای نمایشگاهی، استودیوهای هنرمندان، استودیوهای طراحی، کافه‌ بارها، رستوران‌ ها و سایر قالب‌ های چند منظوره در داخل وجود دارد. موزه هنر فولاد به عنوان اولین موزه هنری در شهر انشان که بر بوم شناسی هنر معاصر تمرکز دارد، ماموریت دوگانه یک نقطه عطف هنر شهری و یک پلت فرم اشتراک گذاری فرهنگی را بر عهده دارد.

در عصر امروزی غالب مواد سبک و فرهنگ نرم، روایت فولادی سخت می دهد که بوی زغال سنگ را به مشام می رساند، که همیشه می تواند تخیل مردم را از داستان های جادویی تحریک کند. با این حال، رکود مجموعه نوستالژیک باعث “محاصره اثر” می شود، و انحلال فرهنگ محلی رخ می دهد و تاثیر فرهنگ نو ظهور با شکست مواجه می شود.

به بیان ساده، کهنه به سرعت از بین رفته است و جدید نتوانسته است فضای آن را پر کند. در چارچوب پراکندگی ارزش های مختلف ایدئولوژیک و ضعف راهبردهای فعال سازی سنتی، این نوسازی دوباره، پس از سکولاریزاسیون در جامعه عمومی، بیگانگی سریع معماری و چاپلوسی را زیر سوال برده است. انتظار می رود بازتاب و بحث چند گزاره در قالب متن مانند معاصر بودن، هستی شناسی معماری و فعال سازی شهری بر اساس آفرینش کالبدی تکمیل شود تا تفسیر و تلاشی چند بعدی از فضا، ساخت میدان و تصمیم شکل گیرد.

استودیو SSAD انتظار دارد که دربرگیرندگی و توسعه پذیری ناشی از فازی سازی ویژگی های خاص خود باشد. تک کلمه “فولاد” هم واضح و هم مبهم است. با شروع از نهاد، می تواند یادآور کیفیت انتزاعی موزه هنر مانند بافت تاریخی منطقه، فضای عمومی و روند سبک کیوریتورینگ هنری باشد. در مورد انتخاب مکان، تیم طراحی چشم‌ انداز وسیع حاشیه شهر را که توسط کوه‌ ها و رودخانه‌ ها احاطه شده بود، کنار گذاشت و به فضای داخلی شهر صنعتی، یعنی سالن اجتماعات باشگاه مدرسه پارتی Ansteel که توسط خانه های عمومی قدیمی در دهه ۱۹۸۰ احاطه شده بود، توجه کرد.

در پس زمینه عصر صنعتی که در آن جمع گرایی حاکم بود و شهر توسط کارخانه ها بلعیده شده بود، این مکان به عنوان دارایی سرگرمی عمومی جلوه ای عالی به پس زمینه خاکستری اضافه کرد و این نوسازی وارث سنت فضای باز آن است. بر اساس حفظ موثر ساختار اصلی صنعتی، ارزش تاریخی خود را به عنوان یادگاری از تمدن صنعتی ارائه کرده است و عملکردهای متعددی مانند نمایشگاه، استودیو هنری و کافی‌ بار را با هم ترکیب کرده تا بیان جدیدی از فضای عمومی را شکل دهد و بر طراحی عمومی تأکید کند.

برای بازدیدکنندگانی که به یک فضای عمومی یا شهر نا آشنا می آیند، مدرنیسم موزه هنر را به یک نقطه عطف شهری مبهم تبدیل می کند و اولین چیزی که به این ابهام تصویر واضحی می دهد نمای ساختمان است. استودیو SSAD فرم اصلی معماری مدرنیستی را در دهه ۱۹۸۰ حفظ کرد. بر اساس ساختار اصلی ساختمان، آجرهای قرمز رنگ و فولاد هوازده که نمایانگر فضای پایگاه صنعتی قدیمی است به عنوان عناصر منطقه‌ ای معماری استفاده شده است و از ویژگی‌ های «تو خالی»، «مسطح» و «برآمده» روی پوست ساختمان بهره برده شده است. با اتخاذ منطق طراحی معاصر، خلق و خوی منحصر به فردی به ساختمان بخشیده شده و زادگاهی هنری با فضای صنعتی قوی ایجاد شده است.

“تداوم دید” پلکان مارپیچ دوتایی

از طریق ورودی اصلی، یک راه پله مارپیچ دوتایی با مفهوم نصب غنی ارائه شده است. به عنوان هسته فضای داخلی، گذرگاهی است که فضای سالن نمایشگاهی دو طبقه را به هم پیوند می دهد. نه تنها الزامات عملکردی خط متحرک را برآورده می کند، بلکه حس مجسمه سازی دراماتیکی نیز دارد. هم فضاست و هم منظر.

پلکان مارپیچ دوتایی، از دو ورودی شروع می شوند، به تدریج می چرخند، گسترش می یابند و در یک خروجی واحد در طبقه دوم آزاد می شوند. تفاوت سرعت راه رفتن باعث می شود که خطوط دید بین دو ورودی با هم تداخل پیدا کنند، تلو تلو بخورند و به طور مداوم به یکدیگر نگاه کنند و چرخش متوالی بدنه جلوتر از به روز رسانی به موقع خط دید است که باعث سردرگمی موقت در منطق بصری می شود. و یک اثر “تداوم بصری” پویا را در فضای سه بعدی تشکیل می دهد، و بنابراین یک تجربه فضای تعاملی تصادفی از دیدن و دیده شدن در جهت عمودی را تشکیل می دهد.

ضدحمله غم انگیز هستی شناسی معماری

“فرسایش” مداوم مدرنیسم به بیگانگی نومن معماری سرعت بخشیده است و “افسانه” در مورد پله ها به تدریج فراموش شده است. کلاسیک زمانی از پله‌ ها به‌عنوان صحنه فضایی برای توصیف مکرر نقشه‌ ها استفاده می‌ کرد، و مدرنیسم سابق نیز از آن به عنوان یک عنصر فضایی، قابل مقایسه با دال کف و ستون استفاده می‌ کرد. با این حال، تجاری‌ سازی معماری، دنباله‌ روی متعصبانه بهره‌ برداری از فضا را به همراه داشته است که باعث می‌ شود به تدریج مدفون شدن در گوشه‌ ای از ساختمان یا به‌ عنوان پلکان آتش‌ نشانی به نقشی جزمی در مقابله با هنجارها تبدیل شود و احتمال تبدیل شدن آن به شخصیت اصلی فضا را نادیده بگیرد. به عنوان یک عنصر فضایی در این بازسازی، راه پله به عنوان “پروتاگونیست مطلق” فضا در نظر گرفته می شود که به آن حق می دهد “رنگ قهرمانانه” باشد و تقسیم و اشغال فضا توسط دیوارها و ستون های دیگر را لغو می کند تا به آن اجازه دهد تا خود را برعکس کند.

قرار گرفتن در مرکز صحنه و اعلام حاکمیت

برای ساختمان اصلی، استودیو SSAD به سادگی ساختار خرپایی اصلی را در معرض دید قرار داده است. ویژگی‌ های صنعتی متصل به سازه خرپایی به مقیاس فضایی عقلانیت می‌ بخشد، در حالی که ساختار فولادی خطی از نظر بصری صاف و دیوار آجری قرمز ناهموار تنش فضایی منحصر به فردی را ارائه می‌ دهند. ضمن حفظ ظاهر تاریخی اصلی، نویز را به جلوه بصری کلی می افزاید، بخشی از تجربه شهودی فضا می شود و به عنوان یک «یادگار» در فضا مداخله می کند تا خاطرات جمعی بازدید کنندگان و احساس تعلق به صنعت را تحریک کند.

گسترش چند بعدی دید چشم انداز

در ضلع جنوبی ساختمان یک حیاط مستقل قرار دارد. استودیو SSAD درختان موجود در حیاط را حفظ کرده است، دیوارهای حیاط را باز کرده و تابلوهای هوازدگی را با زاویه ۴۵ درجه ترتیب داده تا جلوه شاتر دوربین را ایجاد کند. در خیابان، خودنمایی ساختمان از میان درختان بلند دیده می شود. چشم انداز حیاط با آب ساکن طراحی شده است و رابطه بین ساختمان و درختان در چشم انداز آب ساکن منعکس شده است.

با باز شدن آهسته میدان دید، کل تصویر یک تصویر فضایی چند بعدی را در مقابل چشمان ما تشکیل می دهد. تیم طراحی ویژگی های اقلیم شمال را در نظر گرفته است. در زمستان، ضلع داخلی حوضچه آب ساکن به کف استخری تبدیل می‌ شود که با شیست‌ ها روی هم قرار گرفته و منظره‌ ای خشک را تشکیل می‌ دهد.

لیانگ چن، طراح اصلی:

برای ساخت و ساز شهری، تخریب و بازسازی نیست، بلکه به شهر “بازآفرینی” می بخشد. من کلمه “بازسازی” را خیلی دوست دارم. نشاط دارد و من هنوز در مورد چیزهای با نشاط پر از کنجکاوی هستم. ساختمان های دهه ۷۰ و ۹۰ در آینده نزدیک به ساختمان های تاریخی ما تبدیل خواهند شد. این بناهای حامل خاطره یک شهر ممکن است با توسعه شهری کنونی از نظر کارکرد و قالب حذف شده باشند، اما به این معنا نیست که پاک شدن خاطرات را بدیهی انگاشت و در شرایط خوبی از آنها محافظت کنیم. اگرچه گفته می شود “نسلی بالاخره پیر می شود، اما همیشه افرادی هستند که جوان هستند”، این ارث است. هیچ کس به عنوان اجداد به دنیا نمی آید و اجداد نیز به نسل هایی از فرزندان برای بهبود و تکمیل و تبدیل شدن به یک میراث و انباشت فرهنگی واقعی نیاز دارند.

در ادامه خط معمار شما را به دیدی سایر تصاویر از آجر قرمز در نمای ساختمان فرهنگی هنری دعوت می نماید.

پلان ها، دیاگرام، سکشن و غیره.

تحریریه خط معمار

نگارنده: ماریه عطایی

شرکت معماری آوگون

منبع: archdaily