کامبیز اسکندرتبار

معماری خانه پروا ، دفتر معماری اسکو

توسط مینا مقدم · منتشر شده دی ۱۴, ۱۳۹۹ · بروزرسانی شده دی ۱۴, ۱۳۹۹

تصاویر نما و طراحی داخلی خانه پروا

معماری: دفتر معماری اسکو

معمار مسئول: کامبیز اسکندرتبار

موقعیت: ایران، مازندران، نور

مساحت کل: ۱۵۵ مترمربع

مساحت زیربنا: ۸۹ مترمربع

نوع سازه: بتنی

عکاس: استودیو دید

سال: ۱۳۹۷

شرح پروژه

در این بخش از خط معمار با معرفی پروژه ی معماری خانه پروا همراه کاربران گرامی هستیم. این پروژه شامل طراحی و معماری خانه ای است که بر سطح زمینی به مساحت ۱۵۵ مترمربع بنا شده است. در ادامه به شرح پروژه از زبان معمار خواهیم پرداخت. همانطور که طراحان اشاره می کنند، هر انسان باید برای خودش پناهگاهی داشته باشد.

هرکس باید برای خود پناهگاهی داشته باشد. جایی امن به اسم خانه صرف نظر از ابعاد آن و بزرگی و کوچکی اش، به انسان حسی از آرامش و امنیت منتقل سازد. سقفی که جهت داشتن شادمانی، امنیت، آرامش، خلوت و حتی دلخوری برای روز مبادا حق انسان ها می باشد. پروژه ی حاضر نام خود را وام دار کارفرمای آن می باشد و نتیجه ی ارتباط و تعامل تنگاتنگ میان کارفرما و طراحان می باشد. معمار این بنا تصمیم به طراحی و اجرای خواسته های کارفرمای پروژه که خود از معلمان بومی منطقه بود، داشت. از اصلی ترین خواسته های کارفرما از طراحان آرامش، خلوت، سادگی و امنیت بود. با در نظر گرفتن مبانی خواستاری کارفرما و استانداردهای معقول، بنایی با متراژ ۱۵۵ متر برای خانواده ی سه نفره وی منطقی به نظر می رسید. با توجه به شرایط ذکر شده دیاگرام فضاها شکل گرفت.

خانه ای فارغ زرق و برقِ تجمل، فضایی با گلدان های شمعدانی در پشت پنجره هایی که تمام سبزی طبیعت را همچون قابی در بر گرفته و تصویرش در اتاق از هر زاویه ای، به نوعی متفاوت آرامش را معرفی می کند. کنجی برای مطالعه جای خالی سلوچ با طعم گس چای شمال، گوشه ی دیگر آن پر از صدای دلنشین ویولون، کنج دیگر آن برای حرف های ناگفته‌ی طول روز، برای شنیدن صدای خنده های دخترک و گوشه ای برای مرور تمام خاطرات گذشته، جایی که فقط خودت را بخواهد و با دست های سخاوتمندش تو را فرا بگیرد پیش از آنکه خواب! چهار گوشه ای به نام خانه.

سایت این پروژه در منطقه ای با تراکم متوسط قرار گرفته است و با وجود این که از سروصدا و همهمه ی موجود در شهر به دور است، ایجاد آرامش به عنوان موضوع اصلی و برخورد مناسب با آلودگی های صوتی و بصری به حساب می آمد.

درونگرایی ذاتی کارفرما و برونگرایی مورفولوژیکی معماری سواحل دریای خزر موجب افزایش این پارادوکس می شد. از این رو طراحان جهت رفع این تناقض سعی کردند تا حد امکان از سطح اشغال کاسته و بر سبزی فضا یا اکسیژن و حیاط بیافزایند. تلاش طراحان موجب شد تا سطح اشغال خانه به کمتر از یک سوم زمین کاهش یابد.

چالش بعدی طراحان حل مساله ی نفود طبیعت به فضای زندگی و اختصاص دادن محیط پیرامونی بیشتر نسبت به مساحت بود. شکست محورها جهت کوران مناسب برای تهویه و استفاده از راه حل های سنتی و ویژگی های مورفولوژیکی خانه های بومی منطقه راه حل هایی بود که طراحان در پاسخ به نیاز کارفرما به کار گرفتند تا به طور همزمان به درونگرایی ذاتی کارفرما و برونگرایی ژنتیکی منطقه دست یابند. توجه به خط افق دیرینه منطقه و تعظیم برای داشتن هماهنگی با اقلیم و بافت در شاکله ی کلی پروژه تأثیرگذار بود. خطوط انتهایی مورب، محور عمودی را بست تا بنایی معتدل، فروتن و با مقیاس و در عین حال آرام و به دور از شلوغی امروزی شکل بگیرد.

استفاده از قاب های شیشه های شفاف همچون تابلوهایی زنده از طبیعت آن را در هر چهار فصل سال غافلگیرانه به تصویر می کشند. فضایی که نور، بی پروا به درون راه یافته و خلوتی برای جای خالی سلوچ می شود! علاوه بر این طراحان در طبقه ی بالا حیاط را ساختند تا حجت را بر پروای درونگرا تمام کنند. آن ها قصد داشتند تا این حیاط جایی برای خیره شدن به دور دست ترین کوه هایی که چشم را یارای دیدنشان باشد.

اکنون در ادامه خط معمار شما را به دیدن سایر تصاویر معماری خانه پروا دعوت می نماید.