معماری خانه کارائوکه ، دفترمعماری اندیشیِ من

معماری خانه کارائوکه

معماری: دفتر معماری اندیشی من

معمار مسئول: حسین ابراهیم زاده

تیم طراحی: فاطمه پور صنیع، آمنه اکبری

مساحت: ۳۶۰ متر مربع

سال: ۱۴۰۳

عکاس: استودیو دید

موقعیت: ایران، مشهد

شرح پروژه از زبان معمار

در ابتدا در هنگام طراحی این خانه، هدف ما حل یک سوال اساسی بود: چگونه می‌ توان رویکردهای معماری دهه‌ های گذشته (به‌ ویژه معماری خانه‌ های ایرانی دهه پنجاه در این پروژه) را بازبینی کرد. ضمن پرهیز از قضاوت‌ های ارزشی نوستالژیک که منجر به احساسات زودگذر می‌ شود، می‌ خواستیم راه‌ حلی برای احیا و استفاده از عناصری که به دلیل گسترش تولید انبوه یا نیروهای اقتصادی و بازار منسوخ شده‌ اند، مانند عناصری که به میزان قابل توجهی به دوام، عملکرد و مقاومت در برابر فرسایش کمک کرده‌ اند، بیابیم. نمونه مشخص در این پروژه جداسازی مناسب فضاهای کاربردی، جایگزینی مواد مصنوعی و رزینی با مواد فراموش شده مانند سیمان شسته شده است که نیاز به هنرمندی صنعتگران ماهر دارد و استفاده از مصالح با کاشی های کوچک که در برابر انقباض و انبساط عملکرد بهتری دارند.

پس از آن، ما بر ضرورت های زمینه ای پروژه تمرکز کردیم. این خانه در «محله نخ ریسی» مشهد، منطقه ای کم توسعه اقتصادی است. با توجه به ویژگی‌ های این محله و محل پروژه، مشخص شد که با توجه به منظر شهری نامرتب و نامناسب و عرض کم کوچه، حذف دید از داخل به بیرون و به حداکثر رساندن بسته بودن نما می‌ تواند امنیت را افزایش داده و آشفتگی بصری را کاهش دهد. این تصمیم منجر به شکل گیری سه عنصر اصلی در این خانه شد که همگی بر تامین نور طبیعی و تهویه مناسب، ایجاد نماهای داخلی و سازماندهی ارتباطات فضایی متمرکز بودند.

موضوع مشترک بین این سه عنصر فعال سازی عملکرد محور Z در خانه است که از سطوح مختلف ارتفاع در پروژه نشات می گیرد:

۱. تراس-خروج: برای آشپزخانه که در پشت نما قرار دارد و فضای ناهارخوری مجاور آن، یک تراس دو ارتفاع طراحی کردیم و یک ساختار T شکل بالای آن قرار دادیم که اجازه می‌دهد نور از شیشه بالا  و هوا برای تهویه (با توجه به شکل آن)وارد شود. علاوه بر این، برای کنترل نور محیط و بهینه‌ سازی جریان هوا، یک درب تاشو در لبه بیرونی آن تعبیه شد تا این تراس با قابلیت‌ های چند منظوره خود، کیفیت فضایی را ارتقا دهد.

۲. فضای خالی: این فضای خالی در مرکز ساختمان نه تنها تکه ای از آسمان، نور و گذر زمان را وارد خانه می کند، بلکه شامل دو عنصر مهم خانه نیز می شود. راه پله اصلی، قسمت های نشیمن، غذاخوری و آشپزخانه را به اتاق خواب ها متصل می کند، و بازشوهایی که به عنوان پنجره های پنهان شناخته می شوند، در معماری دهه پنجاه رایج است که من ترجیح می دهم آن ها را چشم انداز بنامم. ویژگی اصلی این چشم‌اندازها این است که بدون به خطر انداختن استقلال فضاها، نظارتی سایه‌دار از فضایی به فضای دیگر ایجاد می‌کنند.

۳. دو حیاط: یکی در ضلع جنوبی ملک و دیگری تراس – حیاط در وسط طبقه دوم که به عنوان نشیمن با خلوت عمل می کند.

در ادامه خط معمار شما را به دیدن سایر تصاویر معماری ساختمان مسکونی کاراکوئه دعوت می نماید.

تحریریه خط معمار

منبع: Archdaily